daimini
daimini
mum: alıngan. kendi ateşiyle
kendini yok eden yumuşakça.
erimek üzere varsın, kaderine inanırsın.
ölürken fark edilmez, ışığın solduğu zamansın.
hiçbir aşk titremez sonsuza değin
bütünlüğünü yitirişinden ölür bir mum
ve insan acıdan ölür bir gün.
daimini
insan ölüyorsa acıdan ölür bir gün
kendine bir daha uğrayamadığından,
koyduğu yerde durmayışındandır hayatın
hatanın dönüşsüz oluşundandır.
hiçbir aşk titremez sonsuza değin,
bütünlüğünü yitirişinden ölür bir mum
ve insan kanatlarından
ayrılır bir gün.
daimini
yüzümde taşıdığım kuyu
soğuk iklim,
ağır yaprak tenimde
durup dönüp dokunduğum
yük.
yağmurun aramıza çektiği perdeyi yırtıyorum
geçiyorum göğsümdeki uykunun sarmaşığından
birazdan dünya beni unutacak, ben onu anlamıyorum.
soğuk iklim,
durup dokunduğum
dönüp seni
ben de unutacağım.
daimini
vanteniz
onu zor ve yaklaşılmaz biri olarak damgalamaya ve onunla hiçbir ilgimin kalmamasına tamamen kararlıydım. ondan iki sözcük duymuştum ve somurtuk kayıtsızlığımın şuna dönüşüverdiğini görmüştüm: senin için her şeyi çalarım, sen bana dur deyinceye kadar, öğle yemeğine kadar, parmaklarımın derisi kat kat soyuluncaya kadar, çünkü senin için bir şey yapmak hoşuma gidiyor, senin için her şeyi yaparım, söylemen yeter, senden daha ilk günden hoşlandım ve benim yeni arkadaşlık teklifime buzla karşılık versen bile, aramızda geçen bu konuşmayı ve kar fırtınasının ortasında bile yazı geri getirmenin kolay yollarının olduğunu hiç unutmayacağım.
daimini
iki yerdeyim, aynı anda, hem içimde hem dışımda. bir sınır çizgisinde oynar gibi.
60. seferden sonra bir şeyler sıfırlanacakmış gibi.
belki 60 kez aynı hatayı yaparsam, yeni bir başlangıç yapabilecekmişim gibi. zaman gibi. saatler dakikalar gibi. bir avuç hapı 30 saniyede yutmam gibi. sabah olunca ve 60'tan sonra 1 gelince annemin terlikleriyle serumumu sürüklemem gibi.
ayın başı gibi. böyle aptalım. sanıyorum ki ölünce baştan başlarım. canım biterse zaman verir dolmasını beklerim. canım yanarsa başka bir evrende başka bir şekilde geri dönerim. yaşamak istediğimden değil. denemek istediğimden. hep mutsuz mu olurum, bilmek istediğimden.
acaba başka bir hayatta yeniden doğsam, yaşamayı becerir miydim ben.
daimini
ben sana yanlış bir yerden edilmiş büyük bir yemin gibiydim
vanteniz
yüzüme bakarken aldığın şekli koru
daimini
sana böyle akmaktan çok korktuğum için
oldu her şey
şelaleler de bu yüzden ilgilendiriyor beni
daimini
eskiden olsaydı, tuzlu düşler anımsardım
ağzımda eriyip yok olan tadını güneşin
alevin ipekle savaşını, saçlarının altından
akan ırmaklarda yıkandığım sabahları anımsardım
tenine dokundukça bıçak sırtı bir nefeste susan
felç olan sözleri hatırlardım
daimini
anımsadıklarımın yanlış olduklarını
yine de hepsinin bir deprem olduğunu
kim bilebilir? ikimizin arasında duran
şu boydan boya ırmak, şu boydan boya
alacakaranlık
ikimizin arasındaki şu depremin bir bellek
uykusu olduğunu kim bilecek
vanteniz
bugün taehyung'un bir videosunu açtım ve sesini full kısıp yüzünü izledim. sanırım yirmi dakika kadar sürdü.
vanteniz
seni çok seviyorum
vanteniz
evime dönsem keşke. sana dönsem. ama dönecek bir yerim olsa. seni bana öyle kolay versinler demiyorum, yemin ederim bu kadar uzun boylu değil. engeller vardır, muhakkak olur, aşarım. hiç sevmem ama belki koşarım. başım gözüm üstüne derim çatılmış kaşlarına da. yeter ki aramızdaki ipler kopmasın.
vanteniz
ha gayret vante diyorum, biraz daha çabalarsanız olacak. hep birlikte hastalandık mı? durup durup diyorum ki biz neler yaşadık, bu mu devirecek o dağı üstüme? keşke bir fırtına olsa, tüm çatılar uçsa. ben hala o evin o yatağında, seni bekleyen çocuğa dönsem.
vanteniz
bugün kolyemi takmadım, eksikliğini hissettim. orada yerini bulunca dünyaya bulaştırabiliyorum kendimi. belki bu yüzden bulutlarım hissettirmiyor yokluğunu.